...Մի տարի, կարծեմ 32 թվի աշնանը, այնպես պատահեց, որ Մանուկ Աբեղյանը և ես միասին էինք Արզնի կուրորտում. կենում էինք միևնույն սենյակում: Ամենօրյա զրույցների ժամանակ նա սրտաբաց պատմում էր ինձ իր մանկությունից, իր աշակերտության օրերից, որ անցրել էր Էջմիածնի ճեմարանում, և ուսանողության տարիներից, որ անցել էին Գերմանիայում և Ֆրանսիայում:

Մեր դասարանը բաժակի մեջ լցրած մի բուռ ցորենի էր նման. կային վերին արտից քաղած ցորեններ, կային՝ ստորին արտից, կային, որ ճանապարհի եզրին էին աճել, կային, որ տանը՝ ծաղկամանի մեջ էին աճացրել, բայց բաժակի մեջ բոլորս խառնվել էինք իրար ու միասին՝ մեզ շատ լավ էինք զգում։ Էն, որ մեկի հայրը մեծ պաշտոն ունի, իսկ մյուսը հայր չունի, որ մեկի ընտանիքը փողի մեջ լող ա տալիս, իսկ մյուսինը՝ հազիվ ծերը ծերին հասցնում, տարիների ընթացքում, ինչ-որ առիթներով, իհարկե, իմանում էինք։ Դե, կյանք ա։ Բայց դրանից մեր վերաբերմունքը չէր փոխվում մեր ընկերների նկատմամբ։

Հայաստանն իր բնական դիրքով հենց այդպես էլ «ծնվեց»՝ անհանգիստ երկիր: Դա ազգերի ճանապարհ էր: Ճանապարհների խառնարան, «խաչ փողոց»: Հարավից՝ հյուսիս, արևելքից արևմուտք: Կամուրջ:

Կյանքում գալիս է մի պահ, երբ դու, սովորության համաձայն, առանց պատուհանից նայելու տնից դուրս ես գալիս, որովհետև գիտես, եթե դրսում ցուրտ լինի, քեզ կասեն՝ տա՛ք հագնվիր, բայց էս անգամ ոչ ոք չի ասում։ Ու դու մրսում ես, հետո՝ էլի ու էլի՝ անընդհատ, ամեն օր տնից դուրս ես գալիս ու մրսում ես, մինչև սովորում ես տնից դուրս գալուց առաջ պատուհանից դուրս նայել։

Մեր պապենական` Թումանյանի տարածաշրջանի Շնող գյուղում, մի մարդ կար` անունը Աղաբեկ (մականուն ուներ` թոխլի Աղո)։

Ֆեյսբուքը բերեց: ՈՒմ հետ վիճել եմ, արդեն չկա: Չնայած՝ կեցցե քայքայումը... նորի ծնողը:

Այսօր Վազգեն Սարգսյանի ծննդյան օրն է Վազգենը ֆուտբոլ սիրում էր ճիշտ այնքան, որքան՝ գրականությունը: Լավ էր խաղում: Շատ անգամներ եմ նրան տեսել մարզադաշտում, բայց մի խաղի մասին ուզում եմ պատմել

Ինչպես շատերն ընկերներիցս, ես էլ եմ քիչ գրում, որովհետև, առանց մեր գրելու էլ, բոլորս արդեն ամեն ինչ գիտենք. -Չարն ու այլանդակն այնքան են շատացել, որ աշխարհի վերջը եկել է:

Ալեքսանդր Թամանյանի քույրը՝ Մադլենան, եղբոր մասին իր հուշերում գրում է. «Երբ դեռ Օպերայի թատրոնի միայն մակետն էր պատրաստ, իմ եղբայր Ալեքսանդրն ասում էր. «Շատ հնարավոր է, որ ինձ երբեք չվիճակվի անցնել դրա մոտով»: Այդպես էլ եղավ: Սաշան վախճանվեց իր ծննդյան 58-րդ տարեդարձից փոքր-ինչ շուտ՝ այդպես էլ չապրելով մինչ այն պահը, որ տեսներ իր գլուխգործոցը՝ Օպերայի թատրոնը: Նրա դագաղը բերեցին ու դրեցին շենքի պատի տակ, որի բարձրությունը մարդու հասակի կեսից էլ պակաս էր…»: